آنگاه که تلالو پرتوهای گرم و نورانی خورشید، در نخستین روز از فصل تابستان بر سرزمین پارس سایه افکند و درختچه های گز و انجیر در سرتاسر دشت ایران و توران گسترده شدند؛ درخششی از میان سنگ های رشته کوه های نسبتاً پست جنوب دلیجان و شمال مِیمه، نگاه کنجکاو آهوی ایرانی را معطوف به خود ساخت. آری، طبیعت بار دیگر هدایای نفیسش را به سرزمین پارس پیشکش نمود؛ و این بار "طلا"، آن فلز با ارزش و گران بها، در کوهی بنام "موته" آرمیده بود. اکنون، پس از گذشت قرن ها، گالری موته بر آن شده است تا این هدیه ی نفیس را تبدیل به اثری هنری و جاودان نموده و آن را نزد زنان و مردان پارسی زبان، به امانت بگذارد.